Voor mijn laatste rol bij een training mediation had ik me goed voorbereid. (als altijd.) Op zoek naar een “onderliggende emotie”, omdat dat meer diepte geeft aan je spel, had ik bedacht dat ik heimelijk verliefd was op mijn tegenspeler, in de case mijn buurman. (Waarmee ik een hooglopend conflict had). En dat mijn pijn over het niet door hem gezien worden en mijn verlangen naar gezelschap mijn boosheid dreef. Echter, toen ik arriveerde op de lokatie werd mij verteld dat mijn tegenspeler zich had afgemeld en dat hij werd vervangen door een vrouw… In eerste instantie dacht ik: ” verdorie, nu valt mijn hele voorbereiding in het water!” Maar toen zei mijn tegenspeelster: “waarom eigenlijk? Een vrouw kan toch ook heel goed verliefd zijn op een vrouw?” . En daar moest ik haar natuurlijk gelijk in geven. Ik aarzelde wel even, maar heb het toen gewoon doorgezet als gepland. En het bleek een hele goede zet. Want voor de deelnemers was het een heel goede oefening in “onbevooroordeeld en open luisteren. Hoe snel kom je op het idee dat hier meer speelt dan ruzie over erfgrenzen? Tussen 2 vrouwen?
De ene groep had het uiteindelijk redelijk snel in de gaten. Al vrij gauw hoorde ik iemand fluisteren: “volgens mij is zij gewoon hartstikke verliefd! ” Maar de andere groep bleef maar zeggen (met stijgende verbazing): “goh, die vriendschap is echt wel HEEL belangrijk voor je he? ” het doet je echt heel veel!” Heel grappig. Moeilijk vonden ze het ook om het uiteindelijk te benoemen. Terwijl je bij een man en een vrouw volgens mij gewoon zou zeggen: “ben je misschien verliefd geworden?” Of: “heb je gevoelens voor hem?” blijkt dat in dit geval heel ingewikkeld. “Ik kan toch niet zeggen: ben je soms lesbisch?!”
Wat een geweldig beroep heb ik toch. Op één dag eerst zelf geconfronteerd worden met mijn eigen vaste denkpatroon en in 1 moeite door dat voor 25 andere mensen mogen doen!